سیاه و سفید
دروغ کلید جهنم
از کلام حضرت آیت ا... مکارم شیرازی نقل کردیم که دروغگو ایمان ندارد و اصلا دروغ با ایمان جمع نمی شود و این که دروغگو در «توحید افعالی» دچار مشکل است، پیشتر هم از کلام معصوم نقل کردیم که ممکن است مومن برخی گناهان را مرتکب شود اما هرگز دروغ نخواهد گفت، چه دروغ کلید جهنم است و با توحید ناسازگار آن که اهل توحید نباشد هم ناگزیر به شرک خواهد گرایید و خداوند غیور نسبت به شرک که خود از آن به «ظلم عظیم» یاد فرموده است به شدت غیرت می ورزد و به تصریح از غیرقابل بخشش بودن آن سخن می گوید، خب وقتی دروغ به شرک منجر شود همان سرنوشت را در برابر انسان قرار خواهد داد! نکته ای دیگر درباره دروغ گویی این است که برخی به اشتباه آن را پناهگاه می پندارند و می خواهند در پناه آن، منافع خود را حفظ کنند، غافل از این که دروغ نه خاکریز و جان پناه که خود مهلکه است و آیا منطقی است آدم در مهلکه به دنبال راه نجات باشد؟  راه نجات هست اما آن سوی «هلاکت گاه». در آموزه های دینی هم بدان اشاره شده و به آن سو هدایت شده ایم، چنان که از دروغ پرهیز داده شده ایم؛  «النجاة فی الصدق، کما ان الهلاک فی الکذب» نجات و رستگاری در راست گویی و راستی رفتاری است، چنان که هلاک و نابودی نیز میوه ای است که بر درخت دروغ می روید. پس نمی توان در نابودی به دنبال منفعت گشت، حداقل خردمندان نمی گردند لذا از آن جا که در دروغ هیچ منفعتی نیست باید از فروافتادن در وادی آن پرهیز کرد و اگر لازم است، شربت تلخ حقیقت گویی علیه خود را نوشید تا به سلامت رسید اما به دنبال شیرینی کاذب دروغ و نجات لحظه ای نگشت چه همان لحظه که فکر می کنی رهایی یافتی در سراشیبی سقوط قرار می گیری، زیرا دروغ، به یک بسنده نمی کند بلکه زنجیروار از پی هم می آید و از دروغ، دروغ می زاید تا آدمی را براندازد و یا به مثل، مثل نردبان است که دروغ گو پله به پله از آن بالا می رود، پایان این بالا رفتن را همان اول می توان پیش بینی کرد؛ افتادن! تنها صداقت است که می تواند هم از آن سقوط و هم از این بالا رفتن که سقوط در پی دارد، جلوگیری کند. این هم در حوزه فردی است و هم در ساحت اجتماعی، اما یک نکته؛ زشتی دروغ بر کسی پوشیده نیست، لذا همان فرد دروغگو هم تلاش می کند، به دروغ خود جامه صداقت بپوشاند، لذا گاه برای تصدیق گفته اش ده ها قسم می خورد پس او به خوبی زشتی دروغ را درک کرده است، اما این که چرا باز به این زشتی و پلشتی دست می آلاید و جان سیاه می کند، بازمی گردد، به گفته تامل برانگیز آیت ا... مکارم شیرازی که این همه را معلول ایمان نداشتن فرد به خداوند دانست و این که دروغگویان در توحید افعالی دچار مشکل هستند، روشن است جامعه ای که چنین شرک اندیشانی در آن باشند؛ روزگارش چندان خوش نخواهد بود، چه لازم نیست برای آلوده کردن فضا در یک محیط، مثلا همه سیگار بکشند، همین که یکی، دو نفر سیگار بکشند کافی است. برای آلوده شدن، یک جامعه، وجود چند دروغگو کفایت می کند -متاسفانه- اما کاش چنین نبود!

منبع روزنامه خراسان